تاریخچه بهداشت محیط در ایران
بهداشت محیط سابقه ای همچون تاریخ بشردارد. دخل و تصرف در عوامل و شرایط محیط برای رسیدن به حد مطلوب زیست، یافتن سرپناه با شروع غار نشینی، چاره اندیشی برای در امان ماندن از نیش پشه و حشرات دیگر، گناه شمردن آلوده کردن آب، استفاده از ظروف نقره ای برای ذخیره آب آشامیدنی در مسافرتها و جنگهای خارج از مرز در گذشته، استفاده از تکنولوژی در شناخت میکروارگانیسمهای بیماریزا و چارچوبی در جلوگیری از انتقال بیماریها توسط این موجودات و خلاصه اتخاذ تدابیری در جهت مقابله با اثرات نامطلوب توسعه ناپایدار از آن جمله اند.
خدمات بهداشت محیطی به عنوان یک فعالیت منسجم دولتی در ایران سابقه ای حدود نیم قرن دارد. سازمان همکاری بهداشت در سال 1331 در ایران بوجود آمد. یکی از واحدهای فعال سازمان همکاری بهداشت مهندسی بهداشت وابسته به وزارت بهداری سابق بود که تاریخچه آن بشرح زیر خلاصه می شود :
مهندسی بهداشت از سال 1331 تا 1335 غالبا بصورت تیمی مرکب از مهندسین کادر ستادی وزارتخانه در نقاط مختلف کشور فعالیت داشته اند. وظایف آنها علاوه بر تهیه دستورالعملها و فرمهایی در زمینه مرکز تهیه و توزیع و فروش مواد غذایی، اماکن عمومی ، مبارزه با حشرات و جوندگان و دفع فضولات جامد و بهسازی منابع آب و طراحی نقشه های تیپ و اجرای پروژه های تامین آب مشروب بود . در این مدت آنها توانستند در حد امکانات موجود از جمله نسبت به پیاده کردن پروژه های آب آشامیدنی 46 شهر اقدام کنند. اکثر پروژه هایی که در آن زمان از نظر تامین آب مشروب برنامه ریزی، طراحی و اجرا شده اند دهها سال مورد بهره برداری بوده اند .این پروژه ها با همکاری مشاوری به نام لیج فیلد صورت گرفت.از سال 1335مهندسی بهداشت به دلیل خدمات ارزنده ای که ارایه داده بود بصورت اداره کل درامد ودر مدت کوتاهی بسیاری از استانهای کشور ادارات مهندسی بهداشت تشکیل و بدین ترتیب در مراکز استانهای کشور گسترش پیدا نمود. در سال 1340 مدت کوتاهی مهندسی بهداشت با ریشه کنی مالاریا ادغام گردید ولی بنا به دلایلی ادامه فعالیت واحدهای ادغام یافته ممکن نگردید و در نتیجه مجدداً اداره کل مهندسی بهداشت مستقلا به کار خود ادامه داد.
در طی سالهای 1335 تا1340 به علت بوجود آمدن سازمانها و وزارتخانه هایی مرتبط با مسایل آب و برق مسئله تامین آب شهری از وظایف اداره بهداری سابق منفک و به عهده وزارت آب و برق کشور گذاشته شد و بر تامین آب مشروب و بهسازی محیط روستاها توسط اداره کل مهندسی بهداشت تاکید شد.
در طی سالهای قبل از 1340 و بعد از آن تعداد زیادی از مهندسین رشته های مختلف بویژه ساختمان و شیمی جهت اخذ تخصص در زمینه مهندسی بهداشت و مدارک تحصیلی فوق لیسانس، اکثرا با استفاده از بورسهای مختلف بین المللی به خارج از کشور اعزام شدند. اعزام مهندسین مذکور به خارج از کشور عمدتا به دلیل ضرورت تامین نیروی انسانی ماهر در امر طراحی و اجرای پروژهای آب مشروب و دفع بهداشتی فاضلابها صورت گرفت . فارغ التحصیلان یاد شده عمدتا پایه گذاران اصلی مهندسین مشاور فعلی در امور آب و فاضلاب و شرکتهای تامین و تولید لوازم مورد نیاز تصفیه خانه های آب و فاضلاب کشورگردید.
با گسترش فعالیتها ضرورت توسعه نیروی انسانی در داخل کشور بیشتر احساس شد و در این راستا پیرو تشکیل دوره کمک بهسازی و کمک مهندسی بهداشت که از اوان تشکیل مهندسی بهداشت به همت آقای دکتر فریس در پاکدشت (پلشت سابق) ، اولین دوره یا کلاس بهسازی با پذیرش لیسانسیه های علوم ( شیمی، فیزیک، زیست شناسی و ... )در دانشکده بهداشت دانشگاه تهران آغاز فعالیت نمود. این دوره در سال 1345 تبدیل بع دوره عالی بهسازی گردید که مدرک تحصیلی آن فوق لیسانس بود. فارغ التحصیلان دوره های مذکور عمدتا در فعالیتهای بهداشت شهری اشتغال می یافتند.
در جهت جبران کمبود نیروی انسانی مهندسی بهداشت ، اولین دوره تخصصی مهندسی بهداشت که بعدها با گذراندن پایان نامه منجر به اخذ مدرک فوق لیسانس گردید با همت آقای مهندس محمد عصار مدیر کل مهندسی بهداشت وقت و همکاری سازمان بهداشت جهانی که مشاور تمام وقتی را در اختیار گذاشت در دانشکده فنی دانشگاه تهران ایجاد شد .
شرکت کنندگان در دوره از فارغ التحصیلان فوق لیسانس دانشکده فنی در رشته های ساختمان الکترومکانیک ، شیمی و معدن ، همچنین تعداد بورسیه از وزارت بهداری، وزارت آب و برق و دیگر ارگانها بودند . این دوره چند سال بیشتر ادامه فعالیت نداد و بدلیل مشکل تامین اساتید مورد نیاز که از رشته های مختلف مهندسی ، علوم و بهداشت بودند و جمع آوری آنها در یک دانشکده کاملا مهندسی امکانپذیر نمی نمود تعطیل گردید.
به محاذات فعالیت دوره تخصصی مهندس بهداشت کلاس بهسازی در سال 1345 تبدیل به دوره عالی فوق لیسانس بهسازی گردید که با گنجاندن تعدادی از واحدهای فنی بویژه در زمینه آب و فاضلاب موفق به اخذ عنوان مهندسی در زمینه علوم بهسازی گردید.
تشکیلات اداره کل مهندسی بهداشت در سال 1344 شامل ادارات آب و فاضلاب، بهسازی ( شهری و روستایی )، هوا و محیط کار بود .
تشکیلات استانی به تبع از ساختار ستادی متشکل از ادارات آب و فاضلاب، بهسازی شهری، بهسازی روستایی بود و واحدهای محیط کار و هوا در تعدادی از استانها بویژه شهرهای صنعتی فعالیت داشتند. لازم به ذکر است که عمده فعالیتهای واحدهای استانی بویژه در زمینه آب و فاضلاب تحت نظر مستقیم اداره کل بوده و کلیه پروژه ها توسط مهندسین اداره کل تهیه ، نظارت و اجرا می شدند، فقط تعداد معدودی از استانها به دلیل داشتن افراد واجد شرایط پس از تایید پروژه ها توسط اداره کل و تامین اعتبار اجرا مستقیم را به عهده می گرفتند.
نیروی انسانی مهندسی بهداشت در سال 1344 در سطح کشور جمعا 564 نفر شامل پرسنل ذیل بود :
مهندسي بهداشت 38 نفر، بهساز 13 نفر ، كمك مهندس بهداشت 90 نفر، كمك بهساز 80 نفر ، لوله كش و افزار مند 27 نفر، راننده 78 نفر، ماشين نويس 20 نفر، آشپز رختشوي و خدمتكار 13 نفر ( اكثرا شاغل در آموزشگاه كمك مهندسي بهداشت فريس در پلشت يا پاكدشت فعلي )
از اتفاقات عمده برای اداره کل مهندسی بهداشت، تصویب قانون مواد خوردنی، آشامیدنی، آرایشی وبهداشتی در سال 1346 بود که زمینه اجرای قانونمندی را برای کنترل بهداشتی مراکز تهیه، توزیع و فروش مواد غذایی و اماکن عمومی با استفاده از ماده 13 آن برای کارشناسان در مشاغل بهسازی شهری و روستایی فراهم نمود که تا حد زیادی خلا انتقال وظیفه تامین آب مشروب وبهسازی محیط روستاها در سال 1346از وزارت بهداری به وزارت آبادانی و مسکن را جبران نمود. متاسفانه در اواخر سال 1346طراز فکر اجرای پروژه های تامین آب آشامیدنی به عنوان یک امر کاملا مهندسی نضج گرفت و غافل از اینکه مهندسین شاغل در وزارت مذکور به دلیل در گیری با پروژه های پر هزینه تجربه لازم را در زمینه اجرای پروژه های کوچک که با مشارکت و خود یاری مردم ( نیروی کار، مصالح محلی، وسیله حمل ونقل و...) در سطح روستاها انجام می شد را نداشتند، طبق مصوبه مسئولیت تامین آب آشامیدنی روستاها و احداث و بهسازی حمام غسالخانه، کشتارگاه، رختشویخانه و ... در روستاها به عهده وزارت فوق الذکر واگذار شد. در همین سال اداره کل مهندسی بهداشت به اداره کل بهداشت محیط تغییر نام یافت . پنجسال بعد یعنی در سال 1351 به مدت پنجسال وظیفه مذکور به عهده وزارت کشاورزی و پس از تشکیل وزارت تعاون ( امور روستاها، تحت مسئولیت وزارت جدید قرار گرفت و در سال 1356 با مصوبه ای وظایف یاد شده مجددا به اداره کل بهداشت محیط اعاده شد که در سال 1358 مصوبه مذکور مجدد مورد تاکید شورای انقلاب قرار گرفت.
اجرای پروژه های آب مشروب روستاها و عملیات بهسازی محیط با پیروزی انقلاب اسلامی توسعه قابل ملاحظه ای یافت و با گسترش فعالیتها و بدلیل اقتصادی نبودن اجرای پروژه های مجتمع اجتناب ناپذیر گردید ( از جمله اجرای پروژه های مجتمعی همانند پروژه مجتمع روستاهای 800 گانه زابل که مستلزم بکارگیری نیروهای انسانی متخصص متعدد، استفاده از مهندسین مشاور، نظارت با کمک مهندسین ورزیده بود و در قالب فعالیتهای شبکه های بهداشتی درمانی کشور نمی گنجید) و نتیجتا مشکلاتی در امر ادغام فعالیتهای بهداشت محیط در شبکه های بهداشتی درمانی کشور ایجاد شد. توسعه فعالیتها فرصتی را به مسئولین مربوطه داد که در جهت هماهنگ کردن تشکیلات بهداشت محیط با شبکه های بهداشتی درمانی کشور در قالب سطح بندیهای انجام شده تدابیر لازم را اتخاذ نمایند و نهایتا با واگذاری مسئولیت تامین آب آشامیدنی و بهسازی محیط روستاها به وزارت جهاد سازندگی زمینه ادغام فعالیت های بهداشت محیط در شبکه فراهم گردید.
طرز فکر تعدیل نیروی انسانی و کوچک کردن تشکیلات وزارت بهداشت از جمله در اوایل سال 1374 منجر به ادغام دو اداره کل بهداشت محیط و اداره کل بهداشت حرفه ای گردید که با ادامه روند کوچک سازی تشکیلات و واگذاری بعضی از وظایف به بخش خصوصی و واگذاری مسئولیتها به دانشگاهها و دانشکده های علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی کشور و تصویب ساختارجدید تشکیلاتی وزارت متبوع در آذرماه 1379، اداره کل بهداشت محیط و حرفه ای به دفتر سلامت محیط و کار تغییر نام یافت.